آذردخت داوری درگفتوگو با طبنا(خبرگزاری سلامت)، درباره بیماری کلاستروفوبیا گفت: میان ترس و فوبیا تفاوتهایی وجود دارد به این معنا که ترس عکسالعمل بدن در مقابل خطرات است که بسیار مفید بوده و به سلامت روان و جسم وی کمک میکند.
وی با اشاره به ترس شدید یا فوبیا،ادامه داد: در واقع فوبیا ترس شدید بیمارگونه است که انواع مختلفی دارد این ترسها شاملاین موارد است؛ ترس از ورود در اجتماعات (سوشیالفوبیا)، ترس از مکانهای باز و شلوغ (اگروفوبیا)، و ترس از مکانهای تنگ (کلاستروفوبیا) که به آن تنگناهراسی هم گفته میشود، افراد مبتلا به کلاستروفوبیا از ورود به مکانهای تنگ و بسته مثل تونل، مترو، آسانسور و حتی دستگاههای امآرای وحشت داشته و دچار ترسشدید میشوند.
این روانشناس بالینی با بیان اینکه افراد مبتلا به تنگناهرسی تلاش میکنند که در چنین اماکنی قرار نگیرند و از استفاده از آسانسور و مترو پرهیز میکنند، اظهار کرد: از نشانههای این بیماری ترس از خفه شدن در امکان بسته وایجاد حالت اضطراب ، تنگی نفس، نفسنفس زدن، تپش قلب، تعریق و ضعف در زمان حضور در این اماکن است.
وی با تاکید براینکه کلاستروفوبیا جزو اختلالات اضطرابی است، عنوان کرد: این بیماری هم ریشههای ژنتیک دارد و هم به شیوههای تربیتی خانواده بازمیگردد، به این معنا که اگر اطرافیان فرد به این بیماری مبتلا بوده و او رفتارهای آنها راببیند در ایجاد بیماری در وی تاثیرگذار است.
داوری با بیان اینکه تجربیات دوران کودکی نیز در ابتلا به این بیماری بسیار مهم هستند، بیان کرد: هرگز نباید کودک را برای تنبیه در اتاق بسته و انباری حبس کرد زیرا ترس ایجاد شده در اثر این تنبیه ممکن است در وجود وی باقی مانده و تبدیل به بیماری کلاستروفوبیا شود همچنین ممکن است کودک تا آخر عمر خود مبتلا به اضطراب دائمی و تنش شود .
وی با تاکید براینکه در سنین زیر 5 سال آسیبهای وارده به کودک جدیتر و عمیقتربوده و درمانشان نیزمشکلتر است، گفت: کودک و نوجوان هرگز نباید با حبس شدن در جاهای دربسته تنبیه شوند، زیرا اگر این افراد زمینه ژنتیکی فوبیا را نیز داشته باشند مشکلشان در بزرگسالی حادتر و بیشتر خواهد شد.
این روانشناس بالینی با بیان اینکه یکی از روشهای درمانی بیماری کلاستروفوبیا دارودرمانی است، و به این افراد داروهای ضد اضطرابی داده میشود، اضافه کرد: همچنین علاوه بر دارودرمانی از روش رواندرمانی نیز برای این افراد استفاده میشود.
وی ادامه داد: بهترین شیوه درمانی این بیماری، رفتاردرمانی شناختی است که طی آن از شیوه مواجههسازی استفاده میشود، همچنین تکینکهای مختلفی مانند حساسیتزدایی منظم، غرقه سازی، خانواده درمانی و ... نیز برای درمان تنگناهراسی مورد استفاده قرارمیگیرد.
داوری خاطرنشان کرد: درمانهای نوروفیدبک و بیوفیدبک نیز از روشهای درمانی مکمل هستند که برای درمان این اختلالها استفاده میشوند.
نظر شما